Hoezo KWETSBAAR?

Open en ontvankelijk ben ik altijd geweest. Volgens mij is dat de kracht om te verbinden. Het is een vrouwelijke kracht. Maar je kwetsbaar opstellen of openstellen als ik me kwetsbaar voel of gekwetst voel, daar wordt het ingewikkeld. Want, is mijn ervaring, dan komen de redders met hun goed bedoelde adviezen, maar ook de jagers, de aasgieren op zoek naar een prooi, en de oordelen. En dat is waar mijn openheid en ontvankelijkheid stopt. Dat is niet wat er dan nodig is. Dan trek ik me terug. Liefde, begrip, een open en oordeelloos aanwezig zijn dat is wat helpt. Maar soms is dat even niet voorhanden. 

Misschien herken je dat? En mij lukt het ook niet altijd. Ik ken ook de redder en de adviseur en zelfs de dader, vooral als ik onrecht ervaar. 

Het delen van je zorgen, je pijn, je verdiet, als je er nog vol in zit heeft een gevaar in zich. Je ontvankelijkheid maakt je dan extra kwetsbaar met als gevolg kwetsure. Het maakt je een prooi voor anderen. Mijn uitnodiging is daarom om ontvankelijkheid, de vrouwelijke kracht, weer te eren. Wellicht scheelt dat een hoop geweld teen met name vrouwen en kinderen en mensen die een kwetsure hebben opgelopen. Ik houd het graag bij openheid en ontvankelijkheid, want kwetsbaar zijn we allemaal. Maar laten we onze kinderen leren om het gevaar (de schaduwkant) van kwetsbaarheid te (h)erkennen zodat ze veerkrachtig worden en ontvankelijk en in verbinding blijven. Zodat ze aanwezig kunnen zijn bij zichzelf en de ander vanuit liefde. Zodat ze kunnen leren om zich van daaruit te verbinden en te uiten. 

Waar liet ik mijn kwetsbaarheid zien?

Ik vraag me af waar ik kwetsbaarheid laat zien in mijn boek. Ben ik kwetsbaar als ik de beste versie van mezelf probeer te vinden en mijn proces deel? Ben ik kwetsbaar als ik vind dat er wat anders nodig is in deze tijd en daar uitdrukking aan geef? Ben ik kwetsbaar als ik mijn gedachten deel over de mogelijkheden die we laten liggen om de balans op aarde te herstellen? Of op zijn minst de balans in onszelf?

Misschien wel. Mijn grootste angst was om raar en gek gevonden te worden. En natuurlijk gebeurde dat. Vaak in het onuitgesprokene. Of in complimenten met een diepere boodschap. Ook dat was er. En het was allemaal nodig. Maar het was een fase. Een fase die grotendeels achter me ligt. Omdat ik wist dat ik mijn wonden moest likken, mijn angst moest aankijken. Waarom? Omdat ik terug wil kijken op een leven waar ik er alles aan gedaan heb wat ik kon om de balans te herstellen in mezelf. Om van daaruit te delen en anderen te steunen die zich herkennen in de zoektocht van het leven, in het vinden van zingeving in een wereld die steeds extremer uiting geeft aan de disbalans. Mijn boek(en) zijn onderdeel van mijn bijdrage aan het herstel van de balans. In mezelf en uiteindelijk dus ook van mijn omgeving. 

En jij? Hoe ga jij hier mee om? Ik ben benieuwd!