Dit jaar wordt mijn nieuwe boek Project Paradijs gepubliceerd. Ik ben dankbaar voor het pad dat leidde tot het boek. Hoewel ik een businessboek wilde schrijven over de werking van energie in organisaties in verandering, kwam er iets heel anders uit mijn handen.
Er ontstond een boek over een indianenmeisje dat opgeleid werd tot sjamaan. Het boek ontstond via dromen en meditaties, en bleek antwoord te geven op vragen die ik mezelf had gesteld over de werking van energie. De beelden die ik zag gaven me inzicht in de Noord-Amerikaanse inheemse traditie. De beelden leidden me naar Oregon waar het verhaal zich afspeelde en vervolgens naar de priestersjamanen uit Peru, van de Q' ero Nation. Ik ging bij hen in opleiding op de traditionele manier. Ik wilde begrijpen wat ik had geschreven. Want eerlijk gezegd snapte ik dat niet helemaal, niet echt. Het proces dat volgde was niet altijd makkelijk, maar wel nodig en ook prachtig. Ik combineerde dit met opleidingen in het systemisch werk en onderzoek. Mijn nieuwe boek beschrijft het pad van de ziel volgens de oude traditie, volgens de weg van de natuur. Dat businessboek zal er uiteindelijk ook wel komen, maar was er eerst iets anders nodig.
Het is bekend dat de Native Americans zich verbonden voelen met de dieren, met hun spirit. Ze beschouwen hen als familie en (h)erkennen hun talenten en beschouwen hen als hun leraren. Het leven van de inheemse bevolking van Amerika was ooit één met de buffel. Ze aten zijn vlees, en gebruikten zijn huid om zich warm te houden. Alles van de buffel werd gebruikt. Niets werd verspild. Hij had zijn leven voor hen gegeven en alles kreeg een bestemming. Ze waren daardoor sterk verbonden met de buffel. En zij waren hem dankbaar. Zijn spirit kwam tot hen via het eten dat hij hen gaf, en via de warmte en bescherming die zijn vacht hen gaf. De kracht van buffel is dan ook een belangrijke kracht van het gebed: dankbaarheid voor al datgene dat ontvangen werd.
Voordat de jacht werd geopend werd de spirit van de buffel bedankt voor het offer dat hij bracht om de mensen te voorzien van eten en warmte. Doordat ze in verbinding waren met de spirit van de buffel wisten de jagers bovendien waar de volgende jacht plaats moest vinden. Ze hadden de jacht al gezien voordat deze plaats vond en ze hadden hun dankbaarheid al getoond voordat de buffel zijn leven gegeven had. In de inheemse traditie van Noord- en Zuid-Amerika is de basis van alle rituelen, dankbaarheid. Alles begint en eindigt met dankbaarheid. Dankbaarheid is namelijk de ware kracht van manifestatie.
Ik ben dankbaar voor de dromen en inzichten die ik heb ontvangen. De dromen kwamen vaak als stukjes verhaal, als een film in mijn hoofd. Een film waar ik me regelmatig onderdeel van voelde. Deze dromen en inzichten vormden de inspiratie voor zowel mijn eerste boek: Hoe de maan ruikt en het orgasme van de sterren, als voor mijn tweede boek: Project Paradijs. Ik ben dankbaar voor het proces dat zich voltrok tijdens mijn schrijfavontuur. Het proces dat mij de weg naar mijn innerlijke paradijs terug liet vinden. Het proces dat me leerde om op mijn innerlijke wijsheid te vertrouwen en me open te stellen voor de wijsheid die overal aanwezig is als we helemaal aanwezig kunnen zijn bij wat zich aandient. Voor de inspiratie die er altijd voor ons is, in alles. Het enige wat het vraagt is rust en overgave. Iets waar we in de huidige maatschappij vrij makkelijk aan voorbij gaan. Gelukkig kon ik de tijd nemen tussen mijn interimopdrachten in om steeds opnieuw terug te keren naar die rust. Dat was niet altijd makkelijk. Want ergens voelde ik ook steeds de druk van weer moeten presteren, me weer los te moeten rukken uit mijn bubble van rust en overgave. Terwijl ik weet dat mijn ritme niet past in een stramien. Dat ik mijn natuurlijke stroom, mijn eigen flow heb. Dat is waar ik op vertrouw. Het is als de energie van de buffel, warm en overvloedig. Rustig grazend, tevreden mijn eigen levensstroom volgend en als het nodig is in actie komend. Altijd alert om als het moment daar is in een ogenblik van 0 tot 100 te kunnen gaan.
Tijdens het schrijven van mijn boeken kwamen er regelmatig inzichten uit onverwachtte hoeken, als boodschappers op mijn pad. Soms in de vorm van mensen, boeken, films of inzichten die zich aandienen in een droom of meditatie, of gewoon onder de douche. Als ik de boodschappen op mijn pad niet direct begrijp, blijven ze zich soms aandienen, tot ik ze doorgrond heb, ontdekte ik. Zo kwam ik ook herhaaldelijk op het verhaal van Witte Buffel Kalf Vrouw. Alleen ik begreep niet wat ik ermee aan moest. Dus het bleef zich aandienen tot ik me er eindelijk in ging verdiepen en begreep dat het een belangrijk verhaal was dat niet mocht ontbreken in mijn boek. Sterker nog, het is zo essentieel dat ik besloot om ermee te openen. Het verhaal van Witte Buffel Kalf Vrouw bevat zoveel wijze lessen. Lessen die nooit vergeten zijn, maar die in veel culturen en tradities van hun essentie zijn ontdaan. Lessen over dankbaarheid, verbinding en droomkracht. De profetie is een oproep tot gebed en vertrouwen. Belangrijk onderdeel van het bidden is dankbaarheid tonen voor hetgeen ontvangen is en nog ontvangen zal worden. De energie van dankbaarheid is een van de belangrijkste intenties om te ontvangen. En nee het lukt mij ook niet altijd om dankbaar te zijn, zeker niet in het heetst van de strijd, maar ik kan de lessen naderhand vaak wel waarderen zodat ik weer terug kan keren naar dankbaarheid.
De legende van Witte Buffel Kalf Vrouw bracht me de lessen van dankbaarheid in herinnering en het belang van de in verbinding gedeelde droom. Ze liet me de kracht van het heilige vrouwelijke zien. Een kracht die we in de huidige wereld vergeten zijn en die zo hard nodig is om de balans op aarde te herstellen! Een balans die begint in onszelf. Voor mij was Project Paradijs de manier om het paradijs in mezelf te hervinden, en mijn bijdrage om de wereld een beetje mooier te maken. De legende laat ook zien hoe we onze vrouwelijke kracht in kunnen zetten, en moeten inzetten om te begrenzen zonder ons schuldig te hoeven voelen als deze heilige kracht niet wordt gerespecteerd. De vrouwelijke kracht is ontvankelijk en daarom kwetsbaar, maar ook enorm sterk.
Buffel laat ons ook zien dat we elke levensweg, van onszelf en van de ander, moeten eren omdat deze heilig is, ook al levert het pijn en verdriet op. Soms gaat me dat vrij makkelijk af, maar soms ook helemaal niet. De mensen op ons pad brengen ons onze lessen. Ze zijn onze wegwijzers en onze spiegels, die ons laten zien wat we zelf neerzetten of manifesteren in het leven, zodat we ervan kunnen leren. Soms moet je mensen loslaten om je eigen pad te blijven volgen ook al is dat pijnlijk. Zodat zij dat van hen kunnen volgen. Ook dat hoort bij het leven, dat de wegen splitsen. Ik ben dankbaar voor de mensen op mijn pad. Sommigen zijn er voor korte tijd om ons lessen te leren, andere wat langer en soms zijn ze er voor het leven. Soms verdwijnen ze tijdelijk uit ons leven om op een later moment terug te komen. Soms om iets uit te werken en soms om in elkaars leven te blijven. Misschien heeft het allemaal een reden en mischien ook niet, maar het helpt mij om het een reden te geven zodat ik er mijn lessen uit kan leren en er met dankbaarheid aan terug kan denken.
Reactie plaatsen
Reacties