Het goede rode pad

Het talent van de sjamaan en het goede rode pad

De dromen starten met een indianenmeisje, genaamd Arendshart, dat opgeleid werd tot sjamaan. Ze sprak rechtstreeks tot mijn ziel via beelden die me inzichten gaven en me nieuwsgierig maakten naar de wijsheid van de oude tradities van de natuurvolkeren. Het meisje, Arendshart, dat in mijn dromen verscheen groeide op in de Noord-Amerikaanse traditie, in Oregon Amerika. In het gebied waar de Siletz-indianen leefden. De naam Siletz zou vertaald kunnen worden als kronkelende slang, de vorm van de Siletz-rivier.

Zonder de Noord-Amerikaanse traditie bewust te kennen werd ik deelgenoot gemaakt van deze traditie. Door middel van meditaties leerde ik contact maken met de onzichtbare wereld, de nagual. Ik leerde als het ware communiceren met de niet-fysieke wereld, de wereld waar onze ziel toegang toe heeft. Mijn ziel maakte contact met de spirit van de Native Americans, met de spiritwereld van de dieren en de planten, met mijn voorouders, met de sterren. Zonder hier bewust naar op zoek te gaan werden me vervolgens boeken aangereikt die me meer inzicht gaven in de Noord-Amerikaanse tradities zodat ik een vertaling kon maken naar de fysieke, aardse wereld, de tonal, onder andere in de vorm van mijn boeken. Ik ontdekte dat ik het pad van de ziel beschreven had, zonder te weten hoe dit werkte. In de Noord-Amerikaanse traditie wordt dit ookwel het goede rode pad genoemd. Het is het pad via het medicijnwiel. 

Langzaam maar zeker herinner ik me mijn gave, mijn talent en besluit ik het in te zetten om het bewustzijn te helpen vergroten. Om het bewustzijn van onze helende en scheppende kracht te helpen her-inneren aan diegenen die ervoor open staan. Hoewel ik droomde over een meisje dat werd opgeleid tot sjamaan had geen idee wat een sjamaan was of deed. Mijn nieuwsgierigheid leidde me echter naar mijn eigen leraren, naar de priestersjamanen van de Q’ero indianen uit de regio Cusco in Peru. Het pad van inwijdingen dat ik bij hen volgde noemen zij het pad van de hoeders van moeder aarde. Dit is het vrouwelijke pad. Er is ook een mannelijk pad, dat noemen ze het pad van de sterren. 

Sjamanen zijn reizigers leerde ik later, zowel fysiek als door de verschillende lagen van het (on)bewustzijn. Ze zijn verhalenvertellers en healers, medicijnmannen en vrouwen, begeleiders van transitieprocessen. Wist ik in mijn onderbewustzijn misschien wel wat mijn doel op aarde was, maar was ik het in het dagelijks leven vergeten? Mijn ego had me een ander pad gewezen. Ik werd in mijn werk steeds getrokken naar leidinggevende posities. Hoewel ik ook steeds op het pad van coaching en begeleiden van veranderingen en transitieprocessen kwam, wat vergelijkbaar is met het werk van sjamanen. Of was het het goede rode pad? Blijkbaar was het nu tijd om me de oude tradities te herinneren en terug te brengen naar mijn bewustzijn, om de oude wijsheid te delen met de wereld. Om de krachten in mezelf te verenigen, te integreren. Blijkbaar was mijn talent vergelijkbaar met het talent van de sjamaan. Alleen herkennen we dat talent in de Westerse wereld niet meer. Sterker nog ik denk dat het vaak leidt tot stempels die deze kracht proberen te onderdrukken. 

Omdat ik de beelden die ik ontving vaak niet begreep en de oude traditie niet kende probeerde ik te ontwarren wat ze met mijn huidige leven te maken hadden, en in hoeverre de beelden waren verbonden met mijn voorouders, de voorouders van mijn leraren en/of de geschiedenis van de wereld. Soms had ik het gevoel dat ze me iets lieten zien over mijn verleden, over het heden of over mijn toekomst. Al had ik geen idee wat de beelden me wilden vertellen. Ik vroeg me af hoe de moderne psychologie hiernaar keek en waar de grens zou liggen waar de psychologie het als waanweelden, hallucinatie of bijvoorbeeld schizofrenie zou bestempelen. Wat trancedente meditatie hiermee te maken zou hebben. En hoe dementie hiermee te verklaren zou zijn. Zou het kunnen dat het onderdrukken van ons talent om innerlijke beelden en stemmen te (h)erkennen en de angst voor deze talenten heeft geleid tot ziektebeelden die in de oudheid benut zouden worden als talent of als helende kracht? Zouden AD(H)D en Hoogsensitiviteit, wat vaak als een ingewikkelde afwijking wordt ervaren, vergelijkbaar zijn met het talent van de sjamaan? 

Arkan Lushwala, een spiritueel leraar van gemengde afkomst (Lakota en Q’ero) schrijft hierover in zijn boek Deer & Thunder; Indigenous Ways of restoring the world dat de ontworteling van de inheemse bevolking door de tijd heen kan leiden tot een gevoel van schizofrenie. Ze kunnen tegelijkertijd stemmen horen die verschillende dingen vragen. Sommige stemmen verleiden hen met de moderne vooruitgang, de voordelen van het moderne leven, terwijl andere stemmen de stemmen van de voorouders vertegenwoordigen. De voorouders die in ons bloed doorleven vragen hen/ons om terug te keren naar de verbinding met moeder aarde en ons ons hart te herinneren. 

Oops I did it again… wederom wordt mijn vraag beantwoord die ik stelde. Ik opende het boek van Arkan Lushwala en mijn oog viel op het antwoord. Ik denk dat vele talenten worden onderdrukt in de huidige maatschappij. Denk aan allerlei symptomen van onderdrukte talenten die we van stempels voorzien: van AD(H)D, HSP, Hoogbegaafdheid, maar misschien ook wel Schizofrenie, Borderline, en zelfs Psychoses. Zou het kunnen dat de toename van deze verschijnselen te maken hebben met de ontworteling, het gebrek aan verbinding met onze voorouderlijke roots en het vergeten van onze ware identiteit?

Ik pretendeer niet de waarheid te kennen. Ik deel slechts mijn inzichten.

Ik ben dankbaar dat de Q’ero op mijn pad kwamen, en dat ze hun tradities via inwijdingen en verhalen met me deelden. Ze hebben me geholpen om mijn eigen wijsheid terug te vinden en oude wonden te helen die op zielsniveau aanwezig waren zonder dat ik me daarvan bewust was. Ze hebben me geleerd om de sjamaan in mezelf te ontdekken, mijn helende kracht.